Het is geen wiskunde, maar wel heel nuttig

 

Er gaan nogal wat discussies over de voors en tegens van diverse persoonlijkheidsmodellen.

Ik doel hiermee, niet uitputtend, op tools als MBTI, managementdrives of DISC.

Om maar direct duidelijk te zijn: ik vind ze geweldig bruikbaar!

In zoveel situaties hebben we baat als we onze gesprekspartner beter begrijpen, als we hem of haar echt verstaan.

Waarom dan zoveel controverse?

Naar mijn idee omdat we pasklare antwoorden willen. Dat een tool ons (exact) vertelt wat we in welke situatie mogen verwachten en 100% betrouwbaar is.

Niet dus, dat noemen we wiskunde.

Wat we wel mogen verwachten is dat er meer inzicht verschaft wordt in de randen van het begrip. Hoe denkt iemand? Welke voorkeuren heeft hij/zij? Kan ik een oordeel of inzicht beter begrijpen als ik weet wat de gedachtewereld is van iemand?

Natuurlijk is dat nuttig. Gek genoeg als het om opvoeding, opleiding, leeftijd of werkervaring gaat, accepteren we dat we ons meer moeten verdiepen in de persoon, maar zodra je daar hulpmiddelen bij gaat gebruiken komt er kritiek.

Als manager heb ik er graag gebruik van gemaakt. Wie is deze persoon in mijn team? Waar komt diens gedrag vandaan? En waarom denkt iemand zo?

En nog belangrijker, waarom interacteert hij/zij (niet) met bepaalde teamgenoten?

 

Op dat moment ga ik dieper in gesprek naar het waarom. Dat hoeft niet met de genoemde tooling, maar kan wel. Want vaak vindt de ander het ook prettig om wat nadere zelfreflectie te doen. Om beter te begrijpen wat hem drijft. Om zichzelf te begrijpen voordat hij de ander gaat begrijpen (sorry Covey).

Komt er dan een panklaar antwoord en volledig zelfinzicht?

Nee, hoeft ook niet. Want het is immers geen wiskunde?

Maar wat is het heerlijk nuttig en ook gewoon leuk!

 

Bij gewoontwee gebruiken we DISC voor zelfinzicht en teamontwikkeling.